MIAMI--(BUSINESS WIRE)--Nu de finale INB-vergadering (vergadering van de Intergovernmental Negotiating Body, het intergouvernementeel onderhandelingsorgaan) van het Pandemieverdrag van de WGO (Wereldgezondheidsorganisatie) eraan komt, uiten de AIDS Healthcare Foundation en het AHF Global Public Health Institute hun grote bezorgdheid over het voorstel voor het WGO Pandemieverdrag van 16 april 2024.
Deze recente iteratie van de tekst, die tijdens het onderhandelingsproces aanzienlijk is verwaterd, staat vol met gemeenplaatsen, anemisch wat verplichtingen betreft en gespeend van elke verantwoordelijkheid. Deze tekst, die het slachtoffer wordt van een beleidsvoering als kleinste gemene deler in Genève, mist nu de vereiste kracht om gelijkheid operationeel te maken en haar beoogde doelstellingen te verwezenlijken.
We uiten een diepe bezorgdheid dat ontwikkelde landen het eigen belang van farmaceutische bedrijven fel hebben verdedigd ten overstaan van het collectieve algemene belang om de veiligheid van de wereldwijde gezondheid op een duurzame en rechtvaardige manier te bereiken. Een dergelijke veronachtzaming werd vastgesteld in het voorgestelde compromis voor de WGO PABS (Pathogen Access & Benefit-Sharing System), die de Lancet heeft beschreven als niet alleen “beschamend, onjuist en onrechtvaardig”, maar ook als “onwetend”.
Onder de huidige voorwaarden van PABS zijn grofweg 20% van de met pandemie verband houdende gezondheidsproducten gegarandeerd voor de WGO in geval er zich een pandemie voordoet. Zoals door de Lancet terecht aangestipt, zal een dergelijk arrangement effectief 80% van de cruciale vaccins, behandelingen en diagnoses “ten prooi laten aan het internationale geworstel zoals bij COVID-19”. Bovendien worden dergelijke met pandemie verband houdende gezondheidsproducten nu alleen beschikbaar gesteld in geval er zich een pandemie voordoet, in plaats van bij de verklaring van noodgevallen voor de openbare gezondheid die een internationale zorg betekenen, zoals voordien was voorgesteld. Verder dienen naar onze mening monetaire financiële bijdragen aan PABS niet te worden “verstrekt door WGO” maar eerder gericht aan bestaande mechanismen voor de financiering van globale gezondheid, volgens formules die voorafgaand aan de afronding van de onderhandelingen zijn overeengekomen.
Hebben we niets uit de COVID-19-pandemie geleerd?
Terwijl medevoorzitters, vicevoorzitters en een aantal afgevaardigden van INB ongetwijfeld ijverig hebben gewerkt om een akkoord te bereiken, blijft er een eenvoudig feit bestaan: gelijkheid zal niet operationeel worden gemaakt zonder effectieve mechanismen voor verantwoordelijkheid en naleving.
Ondanks waarschuwingen van technische experts, is de INB er persistent niet in geslaagd om tastbare voorwaarden voor verantwoordelijkheid en naleving te integreren. In het huidige voorstel is de taal van Artikel 8 met betrekking tot bewaking van paraatheid en functionele controles tot niets verweerd; Artikel 19, implementatie en support, bevat geen rapportering of verificatievereisten; eerder voorgestelde mechanismen voor een verantwoordelijkheidscomité werden verwijderd in plaats van versterkt, en de tekst hobbelt nu verder zonder enige effectieve middelen voor tijdige en nauwkeurige verificatie van naleving door de partijen.
Overal weerklinken oproepen voor sterke mechanismen inzake verantwoordelijkheid in het pandemieverdrag, maar daar werd geen gehoor aan gegeven. Deze oproepen werden gedaan door de Algemene vergadering van de Verenigde Naties en door prominente internationale instanties, waaronder de Global Preparedness Monitoring Board (GPMB) en de Independent Panel for Pandemic Preparedness & Response (IPPPR). naast de GPMB en de IPPPR, hebben ook de Panel for a Global Public Health Convention en de Spark Street Advisors de kritieke behoefte aan onafhankelijke bewaking benadrukt.
De afwezigheid van enige vorm van onafhankelijk toezicht is zorgwekkend omdat bewezen praktische ervaring bevestigt dat enkel vertrouwen op zelf-rapporterende mechanismen van een land niet werkt. Jawel, in plaats van te leren uit de ervaring uit wijdverspreide vertragingen en onvolledige zelf-rapportering van de IHR (International Health Regulations), promoot het pandemieverdrag nog meer dergelijke praktijken die in het verleden de veiligheid van de wereldgezondheid in het gedrang hebben gebracht. Om objectiviteit en doeltreffendheid te verzekeren, zou het verdrag minstens moeten overwegen om een onafhankelijke, toezichthoudende instantie op te richten die “politiek, financieel, technisch en operationeel van de WGO en van schenkers onafhankelijk is.”
Naast toezicht vereist verantwoordelijkheid ook een duidelijk nalevingskader met stimulansen en ontmoedigingen in verband met naleving. De twee belangrijkste verdragen onder de bevoegdheid van de WGO – het WGO-Kaderverdrag inzake tabaksontmoediging en de IHR – worden in de literatuur beschreven als “geplaagd door onvolledige naleving”. Onvolledige naleving van de IHR, bijvoorbeeld, “zorgde ervoor dat COVID-19 een langdurige wereldgezondheidspandemie werd”.
Tijdens de hele onderhandelingen werd naleving echter door alle partijen grotendeels genegeerd en onder het tapijt geveegd, Dit is te zien in de huidige tekst, die het woord naleving zelfs niet één keer vermeldt. Daarom herhalen we de bezorgdheden van de Panel for a Global Public Health Convention dat het idee van een naleving- en implementatiecomité niet uit de tekst mocht worden gehaald.
We steunen ook de mening van de Panel dat een onafhankelijke en autonome CoP (Conference of the Parties) van cruciaal belang is omdat een pandemie niet enkel maar een gezondheidsprobleem is, maar een “maatschappelijke en overheidsprioriteit” die een aanpak van de hele overheid en de hele maatschappij vereist. We maken ons dus zorgen dat wijzigingen aan de voorgestelde tekst, die de WGO nu oproepen om op te treden als Secretariaat voor het hele verdrag, de onafhankelijkheid van de CoP ondermijnen. We zien ook niet duidelijk hoe dit verdrag de nodige financiële middelen zal veilig stellen om haar doelstellingen te bereiken.
Hiertoe benadrukken we dat de lidstaten de nodige financiering moeten voorzien om een pasklare en doelgerichte pandemiepreventie, paraatheid en responsarchitectuur tot stand te brengen, rekening houdend met de bestaande globale gzondheidsfinancieringsmechanismen. “Een van de centrale tekortkomingen van de IHR was dat haar vereisten voor landen om samen te werken, ook wat betreft het mobiliseren van financiering, specificiteit mist,” en dat “zonder referenties, formules of andere dergelijke details” deze “vereisten weinig echte kracht hebben”. Hier worden dezelfde vergissingen herhaald – meer bepaald door het gebrek aan bindende financiële verbintenissen in de brief van het verdrag. Bovendien is de verwijdering van taal uit Artikel 20, waarin was opgeroepen tot de ontwikkeling van een financiële implementatiestrategie voor vijf jaar, een stap achteruit.
We benadrukken ook dat de huidige tekst de kans misloopt om de burgermaatschappij en andere, niet-overheidsspelers te engageren. De enige vermelding van burgermaatschappij, in Artikel 17, wordt onmiddellijk gevolgd door een waarschuwing met betrekking tot mogelijke belangenconflicten, alsof conflicten zich alleen voordoen als de burgermaatschappij erbij is betrokken Ondanks hun kririeke bijdragen tijdens de COVID-19-pandemie en vele eerdere gezondheidscrisissen, blijven de stemmen van de burgermaatschappij gemarginaliseerd in de besluitvormingsprocessen van de WGO, de onderhandelingen over het pandemieverdrag en de implementatie ervan. Dit kan eventueel worden opgelost door de burgermaatschappij in het weefsel van de CoP te verweven om de zinvolle deelname ervan te verzekeren.
In de laatste rechte lijn van de onderhandelingen doen landen er goed aan zich te herinneren hoe we hier zijn beland, wat er via dit pandemieverdrag moet worden verwezenlijkt, en vooral wat de gevolgen zullen zijn als het mislukt. Het hamsteren van vitale goederen voor de openbare gezondheid en beleidslijnen die tolereren dat inhaligheid van ondernemingen de bovenhand halen op mensenlevens, mogen niet langer worden toegelaten. Daarom dringen we erop aan dat afgevaardigden gehoor geven aan de waarschuwingen van experts en actie ondernemen om de kritieke mankementen in de voorgestelde tekst te corrigeren. Loze handshakes in Genève zullen een nieuwe wereldwijde gezondheidsramp niet tegenhouden, en de landen niet ervan weerhouden over elkaar te struikelen wanneer de volgende pandemie eraan komt.
AIDS Healthcare Foundation (AHF), de grootste internationale AIDS-organisatie, verstrekt momenteel wereldwijd in 47 landen medische zorgen en/of services aan meer dan 1,9 miljoen klanten in de VS, Afrika, Latijns-Amerika/de Caraïben, de regio Azië/Stille Oceaan en Europa. Voor meer informatie over AHF gaat u naar onze website: www.aidshealth.org, vind ons op Facebook: www.facebook.com/aidshealth en volg ons op Twitter: @aidshealthcare en Instagram: @aidshealthcare
Het AHF Global Public Health Institute is ontstaan als een gezamenlijk initiatief van de AIDS Healthcare Foundation en de Universiteit van Miami om zich in te zetten voor analyse en onderzoek naar het beleid van de wereldwijde openbare gezondheid om objectief bewijs te genereren dat verbeteringen kan voorstellen op gebied van openbaar gezondheidsbeleid op mondiaal, regionaal, nationaal en lokaal niveau, in het bijzonder voor besmettelijke ziektes. Voor mee info over het AHF Global Public Health Institute gaat u naar https://ahfinstitute.org/.
Deze bekendmaking is officieel geldend in de originele brontaal. Vertalingen zijn slechts als leeshulp bedoeld en moeten worden vergeleken met de tekst in de brontaal, die als enige rechtsgeldig is.